Er zijn mensen, die zich vanuit een diepgewortelde naastenliefde inzetten voor de samenleving. Zo iemand is Suzanne Bruning, Amerikaanse van geboorte, getrouwd met Mark, voorzitter van de Nederlands Protestante Gemeente. Reden voor ons om nader met haar kennis te maken.

We spreken met haar af in haar zonnige huis boven Morges. In de hoek van de zitkamer staat een prachtige harp, waaraan zij in rustige momenten mooie klanken ontlokt. Overal staan tulpen; het is lente in huize Bruning!

De geschiedenis van Suzanne en Mark begint in 1988, wanneer zij elkaar in een supermarkt in Palos Verdes Estates (Californië) ontmoeten. Zij ziet op 1 april van dat jaar, wanneer ze gekleed in een strandjurk na het zwemmen nog gauw nog even boodschappen wil doen, een jonge man voor haar in de rij staan bij de kassa. Hij is op zoek naar croissants, die er niet meer zijn, en heeft een mandje vol met groenten aan de arm, die zij niet zo een twee drie kan identificeren. Zij herkent wel direct zijn Nederlands accent en vraagt hem of hij Nederlander is. ‘Ik kreeg onmiddellijk de indruk, dat hij een beetje alleen en verloren was en we raakten in gesprek. Hij vertelde me wat je kon doen met Brussels lof, want dat had hij in het mandje liggen. Omdat het Pasen was en hij een eenzame reiziger, nodigde ik hem uit om met mijn vrienden en mij Pasen te vieren’. Dat ging helaas voor hem niet, maar er werden wel kaartjes uitgewisseld en niet lang daarna trouwden ze. ‘Als je iemand als Mark ontmoet, weet je onmiddellijk dat het goed is’, zegt ze glimlachend!

Het paar bleef nog twee jaar wonen in Palos Verdes Estates waar hun zoon werd geboren. Na die twee jaar werd Mark overgeplaatst naar Miami. Suzanne legde haar werk als lerares neer. ‘Dat was wel even moeilijk in het begin’, zegt ze. ‘Ik had in de 24 jaar die ik als lerares werkzaam was, me helemaal geconcentreerd op kinderen van anderen, ze begeleid in verschillende vakken, op verschillende niveaus met aandacht voor hun persoonlijkheden, maar vond toch, dat het nu tijd was om mij aan mijn eigen zoon te wijden. Ik was ook niet heel erg jong meer toen ik hem kreeg’.

Mark werd in Miami benoemd tot Honorair Consul van Nederland en met die functie gingen diverse verplichtingen gepaard; stilzitten was er voor Suzanne dus niet bij. ‘Ik heb in de 11 jaar die we daar woonden veel aardige mensen ontmoet en ben toen ook langzaam begonnen te proberen om Nederlands te leren’.

In 2002 werd Mark overgeplaatst naar Zwitserland en vestigde de familie zich in Bougy Villars. Het was voor Suzanne in het begin niet makkelijk. ‘Eigenlijk’, zegt ze, ‘ben ik geen polyglot en kwam in een land terecht waarvan ik de taal niet sprak en moest leren. Gelukkig hadden we in Bougy Villars aardige Zwitserse en Nederlandse buren en ben ik al snel opgenomen in de buurt en door een van onze Nederlandse buren meegenomen naar o.m. bijeenkomsten van SAFA (Swiss Association for Flower Arrangement)’. Het feit, dat ze 5 jaar in het bestuur van de SAFA zitting had, heeft, zoals ze zelf zegt, mede er toe bijgedragen, dat haar Frans steeds beter werd. ‘Bovendien kwamen we in Zwitserland dichter bij de familie in Nederland te wonen, en dat heeft me er toe aangezet om serieus, behalve Frans, dus ook Nederlands te leren’. Dat was zeker serieus, want ze heeft bij de bekende nonnen in Vught een cursus in deze twee talen gevolgd. Daarna nog eens een intensieve cursus in Den Haag. ‘Dat heeft me erg geholpen’, zegt ze. Het was een grote uitdaging voor haar, maar ze heeft zich er manmoedig doorheen geslagen en wacht op dit moment op bericht van de Nederlandse overheid om zich Nederlandse te mogen noemen!

‘Het was een lange, moeizame weg’, verduidelijkt ze, ‘maar ik ben erg trots dat ik het gehaald heb’! ‘Mark stond mij vaak op te wachten na de examens en hij zag er vermoeider uit dan ik’ zegt ze lachend! ‘Hij heeft ook veel geduld met mij gehad in dit hele leerproces’!

We vragen haar wat ze vooral moeilijk vindt in het Nederlands. ’Lange woorden en lange zinnen’, antwoordt ze onmiddellijk ‘met werkwoorden aan het einde daarvan! Ik moest daar erg aan wennen, maar het heeft me ook geholpen om me in het Engels beter uit te drukken. ‘Eigenlijk was het goed voor mijn hersens’! Ook de uitspraak viel niet mee. We vragen haar naar de woorden die haar treffen en we merken, dat ze onze taal met veel gevoel en inlevingsvermogen eigen heeft gemaakt. Als voorbeeld noemt ze het woord: ‘verschrikkelijk’: ze struikelt een beetje over de uitspraak. Nu is dit ook een lastig woord, maar woorden als ‘lieve’, ‘liever’, ‘gezellig’ draagt ze na aan haar hart. ‘Ik leer nu het Onze Vader uit mijn hoofd en het helpt wanneer ik de preek van de dominee toegestuurd krijg, zodat ik hem kan bestuderen’. Alles is welkom, te meer daar ze dagelijks niet zoveel Nederlands om zich heen hoort, ofschoon zij en Mark wel proberen Nederlands te spreken. Ook het deelnemen aan evenementen van de NVG vindt ze ‘gezellig’ evenals haar inzet voor de NPG, waarin ze zich helemaal thuis voelt! ‘Op Facebook schrijf ik in het Nederlands. Ik ben lid van Vorsten en hoor graag de Koninklijke Familie spreken’. ‘Ik vind dat de Nederlanders goed kunnen luisteren, ze zijn recht door zee, en hebben een doelgerichte manier van denken’. Ik voel me goed temidden van Nederlanders’.

Het gesprek neemt vervolgens de wending in de richting van ‘De Stem van het Water’, de tweede reden waarom we bij Suzanne op bezoek zijn gegaan. In 2018/19 is haar zuster, Georgeann Lindberg, een gerenommeerde binnenhuisarchitecte in Amerika, door haar vrijwilligerswerk in de kerk in contact gekomen met zuster Rosamunda van de Sisters of Our Lady of the Killimanjaro in Tanzania.

Er was geen water bij hun school en de toestand was nijpend. Met voortvarendheid is zij aan het werk gegaan om te proberen putten te slaan in dat gebied. Ze had zelf aan den lijve ondervonden wat het is om geen water te hebben, toen de bron bij haar huis opgedroogd was.

Ze vroeg Suzanne met haar dit project, St.Joseph Wells, verder te leiden en sinds 2019 hebben de beide zusters met succes gezorgd voor een 10-tal waterputten verspreid over een aantal dorpen, alsmede voor alle goedkeuringen van de locale overheid en de WHO. Het project is aangemerkt als een non-profit organisatie in the USA (Michigan) en 100% van alle donaties gaan naar het project; er worden ook geen administratiekosten betaald.

Suzanne vertelt met enthousiasme en betrokkenheid en niet zonder terechte trots over hun werk. ‘Het project is er een van vertrouwen, van samenwerking met andere geloofsovertuigingen, van gedreven en enthousiaste mensen’, vertelt Suzanne. Een 11e put is in wording. ‘Met water’ zegt ze, ‘komt leven en blijft het niet bij het slaan van een put, maar komt er zoveel meer waaraan we aandacht en hulp proberen te geven’. De kern van ons project is: ‘wij zeggen nooit Nee!’ Ze laat ons foto’s zien, en video’s die ze zelf heeft gemaakt als professionele cinematografe (ze heeft een Masters in dit vak). Er liggen diverse publicaties op haar eettafel, waaruit blijkt, dat dit project door velen gesteund wordt en een warm hart wordt toegedragen. We weten allemaal, dat water zo ongelooflijk belangrijk is en dat niet iedereen in de wereld daar toegang tot heeft. Projecten als die van Suzanne en Georgeanne zijn dan ook zo waardevol.

Graag verwijzen we naar de website van het project voor meer volledige informatie.

Hier in Zwitserland genieten Suzanne en Mark ondertussen van hun pensioen. Ze wandelen elke dag, genieten van de omgeving, hebben wat meer tijd om dingen gezamenlijk te ondernemen en zijn actief in de gemeenschap. Suzanne blijft volharden in het vervolmaken van haar Nederlands. Ze houdt van schrijven, o.m. gedichten, en vindt daarin veel voldoening. Ze is intens verbonden met de wereld om haar heen.

Het was een bijzonder bezoek aan deze veelzijdige en betrokken, naar wij hopen binnenkort, landgenote!