Ze brengt graag mensen bijeen, wil haar steentje bijdragen aan een betere wereld, houdt van organiseren, tennissen, springt met plezier in de winter een keer per week in het meer van Genève en wordt blij van wandelen! Wie is dit?

Dit nu is Caroline Visser Bartel, sinds 18 november 2022 de nieuwe Honorair Consul van Nederland voor het franssprekende deel van Zwitserland: Genève, Fribourg, Neuchâtel, Vaud en Valais. Zoals ze zelf zegt: ‘Ik ben de ogen en de oren van de ambassade in Bern in dit uitgestrekte gebied’.

Waar beter met een horlogemaker af te spreken dan onder de klok van de Place Molard in Genève. Dat deden we dan ook op een tropische ochtend met Adriaan Trampe, eigenaar van EZA Watches. Zijn verhaal is er een van passie voor het vak van horlogemaker, dat zich al op jonge leeftijd bij hem manifesteerde.

Adriaan is in 1993 Geboren in Capelle a/d Ijssel, ‘maar mijn hele verdere jeugd heb ik in Rotterdam Noord doorgebracht’.  Zijn middelbare school deed hij op het Erasmiaans Gymnasium. ‘Helaas zakte ik voor mijn eindexamen met 1/10 punt’ Hij moest twee vakken overdoen en heeft toen gedurende 4 uur per week volwassenenonderwijs in deze vakken gevolgd. ‘Ik had dus veel tijd over en ben ondertussen naar de horlogevakschool gegaan in Schoonhoven. Ik had altijd al grote belangstelling voor horloges en hun werking. Van zijn grootvader had hij op zijn 12e verjaardag een Pulsar gekregen, en belangstelling voor techniek in het algemeen uitte zich o.m. in het restaureren (lees: opvoeren!) van oude brommers.

Hij haalde zijn herexamens en na 3 jaar horlogevakschool en een jaar stage bij het Rolex service center in Nederland, had hij het diploma horlogemaker op zak. ‘Ik ben ondertussen even 4 maanden naar de universiteit geweest, want mijn ouders wilden graag dat ik zou studeren, maar daar voelde ik me toch niet helemaal op mijn plaats.’

Het was op een tropische zomerochtend toen wij het terrein van de residentie van de Permanente Vertegenwoordiging van Nederland bij de Verenigde Naties opreden voor een gesprek met Paul en Ank Bekkers, die hier sinds een jaar hun intrek hebben genomen. We hebben ze in het afgelopen jaar al enkele keren mogen begroeten tijdens evenementen van de NVG, zoals de Haringparty en de Lenteborrel.

We hebben in het begin van de zomer Kim Grootscholten ontmoet, een buitengewone Nederlands-Franse jonge vrouw, die de oprichtster is van “un Toit Pour Tous et tous pour toi”. Kim’s vader komt oorspronkelijk uit Rotterdam en is met zijn Hollandse kwekerij-kennis meer dan dertig jaar geleden in Frankrijk een tomaten- en bloemenkwekerij begonnen. Kim is in Frankrijk opgegroeid maar is in 2006 naar Zwitserland gekomen waar zij bij de Radio Télévision Suisse (RTS) als presentatrice een baan vond.

Door persoonlijke omstandigheden werd ze zich met ontzetting bewust van de Zwitserse realiteit van daklozen die geen betaalbare woning meer vinden.

Een geschiedenis op zich

Al leek het erop dat de zomer nooit zou beginnen, het is eindelijk prachtig weer. Zo reed ik enkele dagen geleden richting Gland om nader kennis te maken met de eigenaar van het Domaine La Capitaine.

Als u de autobaan bij Gland verlaat en richting de Jura rijdt, ziet u al snel borden met een grote blauwe fles erop, welke aanduiden dat u La Capitaine nadert. Toch een aparte naam La Capitaine, je zou dit meer verwachten voor een domaine dat zich langs de kust zou bevinden; maar er is geen tijd om hierover te peinzen, want ik arriveer op het prachtige domaine dat wij allen, van de Nederlandse Vereniging, al kennen van afgelopen haring parties en waar Reynald Parmelin, de eigenaar van het domaine, al op mij staat te wachten. Het is een man met guitige oogjes en een grote glimlach, niet echt Zwitsers zou je haast denken. Hij is een gediplomeerde ingenieur die voor 7 jaar lang lesgaf in Nyon. Hij vertelt me dat hij tot de achtste generatie wijnboeren behoort en dat, nog steeds vandaag, zijn broer en zus zoals ook zijn neven en nichten in de wijnbouw zitten in het Canton de Vaud.

Eind 2018 solliciteerde ik op een baan als data scientist bij de WHO. De beschrijving van de baan leek voor mij erg interessant: de succesvolle kandidaat zou gaan helpen bij het detecteren van uitbraken van ziektes, met behulp van technieken zoals machine learning. In april 2019 berichtte de WHO dat ik de eerste selectie had overleefd, nu moest ik een geschreven opdracht uitvoeren en inleveren. Ook deze ronde overleefde ik, nu mocht ik in een interview het machine learning algoritme presenteren en toelichten dat ik had bedacht in de geschreven opdracht. Vervolgens hoorde ik bijna een jaar niets…inmiddels had ik een positie voor de lange termijn bemachtigd bij de VN, en was ik de positie bij de WHO alweer bijna vergeten.

Maar in februari 2020 kreeg ik alsnog een aanbod van de WHO!

Na maanden voorbereiden was het zover: 20 maart, de dag dat mijn vriend en ik ons vertrouwde huisje in Utrecht zouden verlaten voor een avontuur in Genève! Dat deze dag ging komen leek in de maanden en zelfs de dagen eraan voorafgaand, nog onduidelijk. Toen ik afgelopen november vol enthousiasme een baan accepteerde bij de Universiteit van Genève, werd me verteld dat het emigreren pas de problème zou zijn. Ha, nu weet ik wel beter. Gaandeweg raakte ik bekend met de vicieuze cirkel van de Zwitserse inburgeringsdienst: zonder Zwitserse bankrekening geen werkcontract, zonder werkcontract geen huurcontract voor een woning in Frankrijk, en zonder huurcontract geen Zwitserse bankrekening. Afin… Terwijl ik op een avond in februari terneergeslagen op de bank zat met een bak Ben & Jerry’s, klaar om mijn baas te bellen met de mededeling dat er niets anders op zat dan dat we de eerste maand in zijn tuin zouden moeten kamperen, plinkte daar het mailicoontje op mijn smartphone: een reactie op mijn mailtje aan een organisatie die ik via Google gevonden had: De Nederlandse Vereniging in Genève.