Het was op een tropische zomerochtend toen wij het terrein van de residentie van de Permanente Vertegenwoordiging van Nederland bij de Verenigde Naties opreden voor een gesprek met Paul en Ank Bekkers, die hier sinds een jaar hun intrek hebben genomen. We hebben ze in het afgelopen jaar al enkele keren mogen begroeten tijdens evenementen van de NVG, zoals de Haringparty en de Lenteborrel.
We nemen plaats in de ruime, zonovergoten zitkamer en beginnen ons gesprek uiteraard bij hun begin. Ank is geboren in Venlo en Paul in Druten bij Tiel. Ze hebben elkaar ontmoet tijdens hun studie aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Ank wist dat ze Nederlandse Taal- en Letterkunde wilde studeren, voor Paul was voor zijn Rechtenstudie bij aanvang minder gemotiveerd omdat hij op dat moment nog niet wist wat hij wilde gaan doen, ‘en’, zo zegt hij: ’mijn ouders waren zo verstandig mij Rechten aan te raden, met een kandidaats kun je immers kan je alle kanten op. Ik heb in het eerste studiejaar niet veel uitgevoerd, maar toen en ook later een groot aantal uiteenlopende baantjes gehad, zoals fabriekswerker, reisleider, you name it, veel bestuursfuncties en veel gereisd’. Tijdens en na zijn rechtenstudie heeft hij ook nog economie en geschiedenis gestudeerd.
Voor iemand die, zoals hij vertelt, van huis uit geen internationale achtergrond heeft, is zijn loopbaan bijzonder internationaal en divers. ‘Het was tijdens mijn jaar op een highschool in de VS op mijn 18e dat ik in contact kwam met veel nationaliteiten en culturen. Het besef dat mensen overal hetzelfde zijn, onder die dunne laag van cultuur en taal, is toen goed en diep ingedaald.
Waar beter, dan een internationale loopbaan voor te bereiden in het ‘klasje’ van Buitenlandse Zaken. Samentrokken Ank en Paul naar Den Haag. Ank vertelt: ‘’Tijdens mijn studietijd heb ik een aantal jaren bij een uitgever gewerkt en op een gegeven moment kon ik bij BZ aan de slag op de directie Voorlichting en Communicatie. Ik heb meegewerkt aan verschillende publicaties over tal van facetten van het Nederlandse beleid en aan een boekje over de geschiedenis van Nederland.
Na het ‘klasje’ doorlopen te hebben begon voor Paul een werkzaam leven, dat hem samen met Ank in Ghana, Zuid-Afrika, Turkije, Maleisië, Polen (met accreditatie in Belarus) en Oostenrijk bracht, om uiteindelijk nu te belanden in Genève als Permanent Vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties, WTO en andere organisaties. Ook waren er verschillende plaatsingen in Den Haag, de eerste was voor humanitaire en noodhulp.
Ank wist ondertussen om - naast de ondersteuning van haar man - een aardig leven op te bouwen in de plaatsen waar zijn baan hen bracht. Zo gaf ze colleges Moderne Nederlandse Letterkunde aan studenten Afrikaans aan de universiteit van Pretoria in Zuid-Afrika. In de jaren voor hun aankomst gold er in Zuid-Afrika vanwege het apartheidsregime een strenge culturele boycot en de studenten waren heel gemotiveerd om kennis te nemen van de ontwikkelingen in Nederland en de Nederlandse literatuur.
Na vier jaar Pretoria weer terug naar Den Haag, dit keer om een nieuwe afdeling Internationaal Cultuurbeleid te smeden en als adjunct-ambassadeur Culturele Samenwerking. Dat was de tijd dat Nederland de meerwaarde in ging zien van cultuur als serieuze factor in de relatie met landen en daar werden toen ook middelen voor vrijgemaakt.
Na weer een post buiten (Turkije), terug naar Den Haag voor een bijzondere baan aldus Paul: Directeur Gezondheid, Gender en Civil Society - ruim een kwart van het budget voor ontwikkelingssamenwerking loopt via Non-Governmental Organizations (NGO’s). Kort na aantreden kwam daar een nieuwe functie van speciale ambassadeur voor HIV/aids bij, destijds een probleem dat wereldwijd urgent om een antwoord vroeg.
Na vier jaar deze functie vervuld te hebben, was het weer tijd om naar het buitenland te gaan en dat werd een felbegeerde post in Kuala Lumpur, Maleisië. Een echte handelspost. Het overgrote deel van het werk betrof het binnenhalen van orders en het ondersteunen van het bedrijfsleven. ‘Het zou onze laatste post zijn waarbij we nog met z’n vijven zouden zijn - samen met onze drie kinderen – omdat de oudste het gezin na vier jaar zou verlaten om te gaan studeren’ vertelt Ank. ‘We hebben een bijzondere tijd als familie in Maleisië gehad. We hebben veel gereisd in het land en de omringende landen’. Ank: ‘Ik ben in Kuala Lumpur begonnen met mijn werk als leerkracht binnen het Nederlandse Taal en Cultuur (NTC) onderwijs voor Nederlandse kinderen in het buitenland’. Ook in hun latere plaatsingen in Warschau en Wenen werkte ze in het NTC-onderwijs.
Na Maleisië ging het naar de andere kant van de wereld, en werd Paul benoemd tot ambassadeur in Polen, met accreditatie in Belarus. ‘Het was heel interessant maar ook een uitdaging om in twee verschillende landen tegelijk de Nederlandse belangen te behartigen’, aldus Paul. ‘Je hebt steeds het gevoel dat je het land waar je dan niet bent tekortdoet.’ Het was een boeiende plaatsing. Zo koos het Koninklijk Paar voor Polen voor het allereerste Staatsbezoek.
Hun dochter deed in Warschau haar eindexamen Internationaal Baccalaureaat (IB), hun oudste zoon was inmiddels in Nederland om te studeren, en hun jongste zoon moest nog het laatste jaar IB afmaken, wat hij deed in Wenen, waar Paul en Ank vervolgens neerstreken.
Paul had inmiddels namelijk besloten om BZ-vaarwel te zeggen en een 4-jaar contract te aanvaarden als 2e man bij de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE) in Wenen. ‘Tijdens onze periode in Polen viel me op hoeveel we bezig zijn met bewapening en hoe weinig met de zo noodzakelijke dialoog. Het één kan niet zonder het ander. Het werk was niet makkelijk, de sfeer binnen de OVSE was nogal bedrukt na de inval in de Krim in 2014’. Al jaren is er volgens hem te weinig politieke wil om uit de huidige problemen te komen. En sinds de Russische inval in Oekraïne is het klimaat helaas nog verder verziekt. ‘We moeten weg uit de steeds verdergaande polarisatie. En de nuance niet verliezen’. Op mijn vraag op welke manier dat terugkomt in zijn huidige baan geeft hij een recent voorbeeld. Onlangs hield hij een verhaal in de Mensenrechten Raad over Oekraïne. ‘Natuurlijk heb ik Rusland in felle woorden veroordeeld, maar niet zonder ook te wijzen op het feit dat de Rus een mens is die net als wij eenvoudig voor zijn/haar gezin wil zorgen en ‘s avonds een biertje wil drinken met vrienden. Het verschil met ons is, is dat in Rusland een moorddadige bende en foute baas aan de leiding staan’.
Inmiddels waren Paul en Ank ruim tien jaar ‘buiten’ geweest en vonden ze het tijd om terug te gaan naar hun wortels, familie en vrienden. Ze verheugden zich om hun leven in Nederland weer op te pakken. Maar het was maart 2020 en dus werd het een wat ingewikkelde terugkeer vanwege Covid 19 en alles wat daarmee gepaard ging, met name de lockdown.
Paul keerde terug naar BZ als Nederlandse speciale vertegenwoordiger voor Mentale Gezondheid en Psychologische Steun, een nieuwe prioriteit van het Kabinet en een initiatief van de toenmalige viceminister Sigrid Kaag, dat erop was gericht om de psychologische gevolgen van de pandemie, de oorlogen en het geweld die mensen traumatiseren, mondiaal aan te pakken. Paul werd daarnaast na aankomst in Nederland gevraagd de inderhaast opgerichte Covid Taskforce te leiden. Paul legt uit: Covid 19 stelde ons voor nieuwe problemen, in Nederland en daarbuiten. Zo hadden de meeste landen geen financiële buffer zoals Nederland, waardoor het bedrijfsleven in die landen in grote problemen kwam met economische krimp als gevolg. Mensen in ontwikkelingslanden gingen niet persé dood aan Covid maar aan het feit dat ze door de lockdown niet meer bij een dokter terecht konden en stierven aan tuberculose of bij gebrek aan medicijnen aan aids. Verder hielden we ons bezig met een betere verdeling van Covid vaccins, zoveel mogelijk in EU verband en in samenwerking met organisaties als WHO en UNICEF.
In 2021 kwam de post van Permanent Vertegenwoordiger in Genève vrij, een functie waar Paul wel oren naar had. Hun verblijf in Nederland werd korter dan eerder voorzien maar in september van het afgelopen jaar reisden ze met groot enthousiasme naar het mooie Zwitserland.
Op onze vraag of de functie als Permanent Vertegenwoordiger niet de culminatie is van alle diverse functies die Paul over de jaren vervuld heeft antwoordt hij; ‘daar moet ik even over nadenken’. Het is duidelijk, dat hij zich hier helemaal op zijn plaats voelt. Zijn taak is het volgen en actief sturen van de vele internationale organisaties, van Wereld Handels Organisatie tot het Rode Kruis, van WHO tot UNHCR en van ITU tot ILO. De ochtend van ons gesprek is hij bezig met het onderwerp van een ‘pandemie verdrag’. ‘Vroeg of laat zal een nieuwe pandemie de wereld teisteren, daar moeten we beter op voorbereid zijn dan op COVID 19’. Nederland heeft samen met Zuid-Afrika daarbij een leidende rol. Paul doet zijn werk op de PV samen met een uitstekend team van professionelen dat zijn volste vertrouwen geniet.
Ank heeft hier iets meer tijd om andere dingen te doen. Natuurlijk blijven er de verplichtingen als ‘echtgenote van’, maar die zijn Genève minder, ‘omdat’, verduidelijkt Paul, ‘er ook ‘s avonds meer themagerichte bijeenkomsten zijn zonder partners dan op een bilaterale post’. Ank: ‘Tijdens onze plaatsing in Wenen ben ik begonnen als online docente Nederlands voor leerlingen die in het buitenland op een IB-school zitten en Nederlands als eindexamenvak willen doen. Ik heb op dit moment zes leerlingen verspreid over de wereld, die ik één op één lesgeef. Mijn leerlingen moeten negen boeken op hun lijst zetten, zes daarvan mogen ze zelf kiezen. Dat houdt ze geïnteresseerd.’ Ze vervolgt: ‘Ik ben actief bezig. Ik wandel veel, zit in een boekenclub hier en in Nederland, volg schilder- en tekenles, waar ik overigens veel plezier in heb, en leer online piano spelen op een elektrische piano, die Paul mij voor mijn verjaardag heeft gegeven.’ Op onze vraag of er ooit nog een boek uit haar pen zal rollen antwoordt ze, dat wanneer dat zou gebeuren het zeker geen autobiografisch boek zal zijn, ‘want’, zo zegt ze lachend’ ik hou niet van die ‘diplomatenvrouwen belevenissen’’. Paul verzucht: ‘ik wacht al 20 jaar op een boek van haar’!
Paul zit in zijn vrije tijd ook niet stil. Hij ‘spint’ in een fitnesscentrum en zingt graag, maar weet dat het moeilijk is van een koor deel uit te maken als je elke week moet oefenen, in combinatie met een druk en onvoorspelbaar werkprogramma. De zaterdagmiddag is voor zijn studie ‘spiritualiteit en zingeving’ aan de Academie voor Geesteswetenschappen in Utrecht. Per zoom neemt hij op afstand deel. Paul en Ank zijn geïnteresseerd in kunst en cultuur en als het enigszins kan trekt het echtpaar er in het weekend op uit, de bergen in, of om bezienswaardigheden te bezoeken. ‘Er is hier veel te ontdekken’, beamen beiden.
Na hun komst naar Zwitserland hebben Paul en Ank zich al vrij snel aangesloten bij de Nederlandse Vereniging. ‘We waren plezierig verrast met de hoeveelheid aan Nederlandse clubs, groot en klein. En met het bestaan van een heuse Nederlandse kerk in Commugny - ook al is er maar eens per maand een dienst. De Nederlandse Vereniging blijkt een heel actieve club die voor veel Nederlanders in en om het Lac Léman een belangrijke ontmoetingsplek is. Wij hebben genoten van de avond met Erik van Muiswinkel, het sinterklaasfeest in Coppet en de Haringparty. De Lenteborrel was hier op de residentie. Leuk om te doen en wat ons betreft zeker voor herhaling vatbaar. Alle lof voor het bestuur onder de uitstekende leiding van Bee Keyzer.
Paul zegt, niet zonder enige trots, dat de Nederlandse residentie een van de weinige diplomatieke residenties in en buiten Genève is, die aan het meer ligt, en ze vinden het beiden een voorrecht om bijeenkomsten op deze prachtige locatie te kunnen houden.
Het is een twee uur durend gesprek geweest met dit hartelijke en inspirerende paar waarvoor wij ze bijzonder danken!